Агульнанацыянальная дыктоўка – гэта не праверка на ПРАВАпіс,
а наша самаправерка на ПРАВА жыць з роднай мовай
і карыстацца ёю штодня.
Валер Дранчук.
Вечарам 21 лютага электронная пошта высвеціла новы адрас: Мікалай Радзівіл. Здзіўленне і здагадка былі амаль адначасовыя – так і ёсць: гэта яны, маладыя, і, як цяпер любяць казаць, крэатыўныя супрацоўнікі Нацыянальнага гістарычна-культурнага музея-запаведніка “Нясвіж” даслалі сваё вітанне і фотаздымкі з ранішняй сустрэчы.
На пачатку святочнага дня старадаўні нясвіжскі будынак стаў першым месцам, дзе жыхары горада і раёна сабраліся дружнай грамадой, каб ушанаваць як найвялікшую святыню родную мову. Да іх далучыліся і гаспадары – навуковыя супрацоўнікі музея-запаведніка. Сяргей Клімаў, дырэктар установы, прапанаваў прасторную і зручную залу.
Асноўная ўрачыстая дзея – напісанне Агульнанацыянальнай дыктоўкі. Дык, дзякуючы ёй, завіталі яшчэ сюды са сваімі мудрымі думкамі, слушнымі парадамі Францішак Скарына і Леў Сапега, Цётка і Вацлаў Ластоўскі, Ніл Гілевіч і Алесь Разанаў, Леанід Лыч і Мікола Савіцкі. Сярод іншых прамовіў і Якуб Колас: “Не трэба рабіць так, каб наша роднае слова не мела сабе прытулку ў сваёй роднай краіне”. Не лішнім было б запісаць, як параіла пасля ў прыватнай гаворцы адна з удзельніц, павучальны і такі надзённы ўспамін Эльжбеты Радзівіл, што яе бацька “заўсёды гаварыў з нясвіжцамі па-беларуску”.
Музычны камертон сустрэчы ў Дзень роднай мовы – вечныя “Зорачкі” Сяргея Новіка-Пеюна. Гэты гукавы покліч нясвіжскіх дыктовак зноў спявалі ўсе разам. І ўдалае выслоўе-матыватар Валера Дранчука, як і ў мінулагоднюю дыктоўку, было навідавоку. Выдатна пасавала месцу і часу, настрою і думкам выступленне старшага навуковага супрацоўніка музея-запаведніка “Нясвіж” Андрэя Блінца. Ён пазнаёміў удзельнікаў дыктоўкі са сваім грунтоўным даследаваннем пра ўраджэнца Нясвіжчыны, “беларускага школазбіральніка” Язэпа Шнаркевіча. Ахвярная праца нашага земляка дзеля навучання на роднай мове – пакуль што недасяжны ўзор для сённяшняга настаўніцтва, духоўны прыклад для кожнага беларуса.
Адным словам, усё было прасякнута клопатам пра родную мову і шчырым жаданнем, каб мела яна ў краіне свой пачэсны пасад. Дык ці трэба дзівіцца, што адгукнуўся нават “Мікалай Радзівіл” .
Наталля Плакса. Нясвіж.