Творчы вечар выдатнага беларускага кампазітара Аліны Іванаўны Безенсон, выкладчыка, члена праўлення Саюза кампазітараў, члена Саюза музычных дзеячаў Рэспублікі Беларусь, лаўрэата Дзяржаўнай прэміі, адбыўся ў Нацыянальнай бібліятэцы Беларусі.
Шматгранны талент кампазітара быў прадстаўлены падчас выканання яе твораў і знаёмства гасцей са шматлікімі музычнымі зборнікамі кампазітара, прадстаўленымі на выставе “Дарогай святла”.
Творчасць Аліны Безенсон ахоплівае розныя жанры: канцэрты для саліруючых інструментаў з аркестрам, сімфанічныя паэмы, кантаты, месы, камерна-інструментальныя творы для фартепіана, домры, цымбал, скрыпкі і іншых інструментаў. Асобае месца ў яе творчасці займае інструментальная і вакальная музыка для дзецей, а таксама харавая і камерная вакальная музыка: рамансы, песні, хоры, вакальные і харавые цыклы, духоўныя гімны.
Творы Аліны Іванаўны вывучаюць у музычных школах і каледжах, яны ўваходзяць у рэпертуар салістаў і калектываў Беларускай дзяржаўнай філармоніі, Белтэлерадыёкампаніі, Нацыянальнага акадэмічнага Вялікага тэатра оперы і балета Рэспублікі Беларусь, гучаць на канцэртных пляцоўках не толькі нашай краіны, але і многіх краін свету.
У вечарыне прынялі ўдзел выканаўцы: Дар’я Баханко (цым-балы), Сафія Ткачэнка (скрыпка), Марыянна Бабіч і Аліна Чыжык (вакал) і сама кампазітар за фар-тэпіяна.
Як адзначалі госці мерапрыемства, творчыя суаўтары і сябры юбіляркі, Аліна Іванаўна з’яўляецца чалавекам дзіўнага ўнутранага святла і фантастычнай працавітасці. Яна натхняецца прыгажосцю свету і прыроды, і стварае высокадухоўныя творы, выхоўвае высокую культуру ўспрымання музыкі. Яна супрацоўнічае з паэтамі і нясе слухачам боскую музыку і паэзію ў сваіх творах. Аліна Іванаўна Безенсон падзялілася ўспамінамі аб пачатку свайго творчага шляху і адказала на пытанні, якія цікавілі слухачоў.
– Я рада, што выстава маіх нотных зборнікаў цягам месяца была прадстаўлена ў найбуйнейшай бібліятэцы нашай краіны, і таму з вялікім хваляваннем і радасцю прыйшла на вечарыну са сваімі сябрамі-выканаўцамі, а таксама навучэнцамі Рэспубліканскага каледжа па музыцы і выяўленчым мастацтве і студэнтамі Беларускай Акадэміі музыкі.
– Аліна Іванаўна, раскажыце, калі ласка, пра Ваш жыццёвы і творч шлях.
– Я нарадзілася ў горадзе Ваўкавыску ў 1971 годзе. Калі мне было пяць гадоў, мае бацькі ўбачылі аб’яву, пра тое, што прадаецца піяніна, і набылі гэты чэшскі інструмент. Пазней я грала на ім і сачыняла сваю музыку. З братам Віктарам і сястрой Аленай мы ладзілі канцэрты, падбіралі папулярныя мелодыі, калі яшчэ не ведалі нот. Тады мы захапляліся Ю. Ля-вонцьевым, А. Пугачовай, “Боні-М”, “Задыякам”, “Арабескамі”. Маёй лепшай марай было навучыцца граць на фартэпіяна.
Калі мне было 10 гадоў, я запісалася ў музычную школу, займалася па класе домры, асвоіла акардэон, а пазней, калі выкладчыца даведалася, што ў нас дома ёсць інструмент, я перайшла ў клас па фартэпіяна.
У Гарадзенскім музычным вучылішчы я займалася па класе домры ў Ядвігі Эдуардаўны Сергіенкі. Пазней асновы кампазіцыі вывучала ў вядомага чалавека – Андрэя Васільевіча Бандарэнкі, які цяпер з’яўляецца святаром, протаіерэем. Яго словы выклікалі ў мяне ў душы глыбокае хваляванне! Неўзабаве я зразумела, што не магу жыць без складання музыкі і буду паступаць толькі на кампазітарскае аддзяленне.
– Нагадайце, калі ласка, Вашыя раннія творы.
– Адзін з іх, аматарскае дзіцячае сачыненне “Гоман Нёмана”, напісанае мной у 15 гадоў, выконваецца і зараз у музычных школах і каледжах краіны.
– Адным з Вашых выдатных выкладчыкаў у Беларускай Акадэміі музыкі быў нядаўна спачылы прафесар Андрэй Юр’евіч Мдзівані…
– Андрэй Мдзівані – гэта найсвятлейшы, наймудрэйшы, глыбока веруючы чалавек, які знаходзіў тонкі, індывідуальны падыход да сваіх вучняў. Ён патрабаваў ад нас высокамастацкіх твораў. Паводле яго слоў, у музыцы можна дараваць усё, акрамя нуды. Такім чынам, трэба было абуджаць эмоцыі слухача: прымушаць плакаць, радавацца, смяяцца.
Я ўдзячная за ўсё свайму выкладчыку і выступіла з прамовай у момант развітання з ім …
– У Вашым рэпертуары шмат твораў для дзяцей.
– Твор “Пасля дажджу” я напісала для свой дачкі Веранікі, якая скончыла музычную школу па класе скрыпкі.
– Вы напісалі мноства харавых твораў, кантаты, сімфанічныя паэмы: “Hosanna in exelsis”, “Набліжэнне. Стварэнне музыкі патрабуе вялікай працы.
– Мелодыя нараджаецца імгненна, але каб скласці нотныя партытуры для розных інструментаў і сабраць нотныя зборнікі, патрабуюцца дзесяткі гадзін працы за камп’ютарам.
– Аліна Іванаўна, Вы супрацоўнічаеце з паэтамі, ства-раеце песні і вакальныя цыклы, знаходзіцеся ў творчым саюзе са скрыпачамі і флейтыстамі, пішаце творы для домры, віяланчэлі, кларнэта і габоя, Вы пашырылі рэпертуар цымбалістаў, выпусцілі мноства нотных зборнікаў, дзеліцеся велізарнай творчай энергіяй!
– Мною былі напісаны ў свой час харавыя творы на вершы нашых класікаў – Янкі Купалы, Якуба Коласа, Максіма Багдановіча, Ніла Гілевіча, Рыгора Барадуліна, а таксама Мар’яна Дуксы.
Я пішу музыку на вершы Лізаветы Палеес, Ірыны Карнавухавай, Галіны Усічэнкі, Алы Ткачэнкі і іншых маіх любімых аўтараў.
– А хто самыя блізкія слухачы ў Вашай сям’і?
– Гэта мае дзеці – сын Уладзіслаў і дачка Вераніка.
– Дзякуем Вам за выдатную музыку, якая вядзе да дабра, святла і памнажае веру!
Гутарыла Эла Дзвінская,
фота аўтара.
