Пяты дзень мы жывем, нібы ў вусцішным крывавым сне.
Засынаем, калі ўдаецца, і прачынаемся, маючы ўваччу адно і тое ж: вакханалію гвалту, безліч збітых, а мо і забітых (яшчэ невядома, якія страшныя таямніцы хаваюць турмы і лякарні), сотні параненых, залітую крывёю пяцігадовую дзяўчынку, доктарку з прыстаўленым да скроні пісталетам…
Калі я быў маленькі, такой жнівеньскай парою дапамагаў маме збіраць у нашым садзе яблыкі. Увечары мама цалавала мяне і пыталася: “Ці не стаміліся твае ручкі, сынок?”
Калі я вырас і прывёз маме з будатрада свае першыя вялікія грошы, яна пагладзіла мае рукі з загрубелымі сібірскімі мазалямі, пацалавала іх і спытала: “Яны не стаміліся, сынок?”
Калі я напісаў сваю першую кнігу, мама зноў пацалавала мае рукі: “Яны не стаміліся, сынок?”
У такія хвіліны да мяне заўсёды вярталіся сілы.
У вас, маладых, азвярэлых, бязлітасных, з прадбачліва схаванымі за маскамі і шаломамі тварамі і налітымі сілай натрэніраванымі рукамі і нагамі, у вас, хто выконвае сёння нялюдскія загады, таксама ёсць маці, і вы раней ці пазней прыйдзеце ці прыедзеце да іх. Магчыма, яны, як і мая мама пагладзяць вас па руках і спытаюць: “Яны не стаміліся, сынок?”
І тады вы ўспомніце, як самааддана збівалі да паўсмерці падлеткаў, катавалі мужчынаў, здзекваліся з дзяўчатак. Вы ўспомніце, як гераічна стралялі ў бяззбройных людзей і кідалі ў іх гранаты.
Што вы скажаце тым, хто нарадзіў вас, як паглядзіце ім у вочы?
Але вашыя маці ўжо ўсё ведаюць. Вашыя маці пазнавалі вас, асатанелых ад крыві, і ў балаклавах. Я ніколі не паверу, што вашыя маці пляскалі вам у ладкі.
Вашыя маці скрозь слёзы спытаюць: “За што вы збівалі і калечылі, за што наводзілі прыцэлы на мірных людзей, якія хацелі толькі свабоды і праўды?
Што вы зробіце тады? Будзеце збіваць да паўсмерці родную маці? Напэўна, вы гатовы да гэтага.
Вы ўжо робіце гэта, збіваючы і катуючы саму Беларусь.
Яна не даруе.
13 жніўня 2020
Уладзімер Арлоў.
Паводле Радыё Свабода.