Віктар Марціновіч на budzma.by піша пра містычную і забабонную таямнічасць беларускай душы, якая праз гэта робіцца непераможнай.
Купалле — безумоўна, нашае самае галоўнае свята. Ужо сам той факт, што палова краіны святкуе яго “па каталіцкім календары”, у чэрвені, палова — “па праваслаўным”, у ліпені, сёе-тое кажа пра нас усіх. Мы мо і верым у адзінага і непадзельнага Бога, уладара сусветаў, мы мо і пяём пра яго ў сваіх сакральных гімнах, але ж у самую кароткую ноч выпраўляемся да велізарнага вогнішча. А пасля таго, як усе песні спетыя, усе карагоды адкручаныя, усе танцы адскаканыя, ідзём з паходнямі ў лес, шукаць папараць-кветку.
І так, у адрозненне ад выразна эратычных святаў, напрыклад, русалчынага тыдня, на Купалле людзі ідуць у лес па варажбу, а не каб кахацца, хаваючыся за прыгожымі парафразамі.
Беларусы — нацыя варажбітоў. Паглядзі на любога паспяховага ўладара вясковай сядзібы — пабачыш у ім рысы з гогалеўскіх “Вечароў на хутары ля Дзіканькі”.
больш тут
