Галіна Хейлік
Так цвяроза яшчэ ніколі
не глядзела на свой я лёс.
Гэтых думак, што у няволі,
Не забыць, не хапае слёз.
Дзякуй роднай, каханай мове,
Што варушыць у сэрцы боль.
Хоць ніколі, ужо ніколі
Не убачыць у хаце соль.
І не маю куды вярнуцца,
Бо чужыя жывуць цяпер
У той хаце, што тата любы
Будаваў для сваіх дзяцей.
Ён у сэрцы маім заўсёды,
Мае думкі жывуць адным:
Прабягуць мае сталыя гОды
І сустрэнемся зноўку з ім.
3 красавіка 2016
