30 лістапада адбыўся справаздачны канцэрт “Куточак мой мой родны – мая маленькая Радзіма” Сейлавіцкага сельскага клуба Нясвіжскага р-на (загадчыца – Сіняўская Марына Іванаўна).
На свята былі запрошаны:
Кувалдзін Гелена Міхайлаўна – старэйшая жыхарка вёскі;
Станкевіч Валянціна Аляксандраўна – настаўніца рускай мовы і літаратуры. 30 гадоў прысвяціла адукацыі дзяцей;
Казубоўскі Валерый Антонавіч – дырэктар Дзяржаўнай ўстановы адукацыі “Сейлавіцкі навучальна-педагагічны комплекс дзіцячы сад – сярэдняя школа” (з 1993 года);
Лукашэнка Ігар Альфрэдавіч – з 1987 года узначальвае Сейлавіцкую амбулаторыю;
Суднік Станіслаў Вацлававіч, рэдактар “Нашага слова”, родам з гэтай вёскі;
прадстаўнікі ўлады, школьнікі і жыхары вёскі.
Рэй вёў ансамбль песні “Раздолле” Сейлавіцкага сельскага клуба. Назва вельмі правільная. Яшчэ больш за 400 гадоў назад Сейлавічы першы раз трапілі ў пісьмовыя крыніцы як “сейлавіцкія валокі”.
Валок тых не паменшала, таму зусім натуральна гучалі словы падзякі ў адрас Бутрымовіч Ніны Уладзіміраўна, якая 40 гадоў адпрацавала галоўным заатэхнікам, і ў адрас тых, хто працуе цяпер: Хвіцькі Вячаслава Канстанцінавіча, Любкі Генадзя Генадзевіча, Праневіча Уладзіміра Іванавіча, Кісуна Мікалая Мікалаевіча, Зубовіча Юрыя Дзмітрыевіча.
Праграма была на беларускай мове. Гучалі песні і вершы, у тым ліку і пра Сейлавічы аўтарства Станіслава Судніка. Адным з сімвалаў веча-рыны стала Люцыянава таполя, якая адна засталася на месцы велізарнага хутарнога масіву вакол Сейлавіч. Таполя стаіць у адзіночку ўжо звыш 50 гадоў, а сейлаўцы глядзяць на яе, і не забываюць ні дня са свайго мінулага, і ўпэўнены ў будучыні. Сёння тут аграгарадок, цэнтр сельсавета і раздолле палёў. Толькі жыві.
Я. Грынкевіч.