Назаўжды ў сэрцах сяброў ТБМ застанецца мужны і верны сябар арганізацыі, адданы сын Беларусі, які з пашанай ставіўся да роднай мовы і лічыў яе адным са сваіх галоўных скарбаў і які да апошніх часоў дзяліўся з паплечнікамі і аднадумцамі сваімі здабыткамі як духоўнымі, так і матэрыяльнымі.
4 студзеня з прычыны каронавіруса пайшоў з жыцця ветэран Другой сусветнай вайны, геолаг, паэт і пісьменнік, адзін з найстарэйшых сябраў БНФ і ТБМ, Фелікс Уладзіміравіч Шкірманкоў.
Фелікс Шкірманкоў нарадзіўся 27 траўня 1926 года ў былым Прапойску, сённяшнім Слаўгарадзе. Ён быў удзельнікам Вялікай Айчыннай вайны, сябрам Партыі БНФ, сябрам Саюза беларускіх пісьменнікаў і Таварыства беларускай мовы. У 2005 годзе Фелікс Уладзіміравіч быў найстарэйшым дэлегатам Кангрэса дэмакратычных сілаў Беларусі.
Пятнаццацігадовым падлеткам Фелікс Шкірманкоў стаў у шэрагі абаронцаў Айчыны, прайшоў праз 2 гады партызанскай барацьбы, меў тры раненні, пасля заканчэння Маскоўскай ваенна-інжынернай вучэльні атрымаў пасаду камандзіра сапёрнага звяза, апошнія дні вайны сустрэў у Мараўскай Астраве…
Пасля вайны доўгі час ён працаваў геолагам на Далёкім Усходзе. Яго вяртанне на Беларусь супала з бурлівымі падзеямі распаду СССР. Землякі абралі Фелікса Шкірманкова старшынём Слаўгарадскага гарадскога савета народных дэпутатаў. У гэтыя часы ён з асаблівай увагай звярнуўся да вывучэння гісторыі роднага края.
Фелікс Шкірманкоў многія гады плённа працаваў на літаратурнай ніве, сябраваў і ліставаўся з Нілам Гілевічам і іншымі творцамі. Ён выдаў некалькі дзясяткаў кніг рознага літаратурнага жанру. Сярод яго твораў засталіся ўспаміны, замалёўкі, абразкі, “ваенныя” і “геалагічныя” апавяданні, кнігі вершаў па-беларуску.
Ф. Шкірманкоў, выступаючы на святах у родным горадзе як старэйшы ўдзельнік вайны, заўсёды прамаўляў па-беларуску і засяроджваў увагу моладзі на неабходнасці вывучэння і шанавання роднай мовы.
І кожны месяц на працягу многіх гадоў – ахвяраванні на ТБМ.
Больш пяцідзесяці гадоў пражыў Фелікс Уладзіміравіч у шлюбе з каханай жонкай Верай Васільеўнай. Яе памяці ён прысвяціў асобную кнігу. Гэта быў чалавек вялікай і шчырай душы, які пранёс каханне праз усё жыццё і захоўваў у сваім сэрцы пасля сыходу роднай палавінкі. У Фелікса Уладзіміравіча засталося двое дзяцей і чацвёра ўнукаў, праўнукі.
Вясной гэтага года ветэран і паэт падзяліўся з сябрамі сваёй апошняй кнігай “Бегущая из памяти строка”, прысвечанай Вялікай Перамозе. У кнізе ёсць вельмі эмацыйныя творы, напоўненыя свежымі пачуццямі і пераасэнсаваннем перажытага. Паэт свята ўшаноўваў памяць тых, хто перамог фашызм, імкнуўся зберагчы памяць пра франтавікоў-пабрацімаў. Ні дня ён не мог пражыць без новага радка.
У менскай сядзібе ТБМ і ў асабістых біблітэках яго сяброў і паплечнікаў на добры ўспамін застануцца яго кнігі вершаў і прозы: “Дарогай памяці”, “Смотрю, слушаю, размышляю”, “Тропой мамонтов”, “Папараць-кветка”, “Ты осталась со мной”, ” На финишной прямой”, “Дажынкі” і іншыя.
6 студзеня ў Слаўгарадзе на мяс-цовыя могілкі на вечны спачын памерлага разам з роднымі праводзіў праваслаўны святар.
Нізкі паклон і вечная памяць сапраўднаму герою Беларусі, вернаму сыну роднай зямлі!
Эла Дзвінская,
фота аўтара і
з архіва Ф. Шкірманкова.
Ва ўвесь голас
Я – сын твой, Радзіма, а ты – мая Маці.
Мяне не разлучаць ніколі з табой.
Хачу за спрадвечнае слова трымацца,
Пакуль не сыду ў незваротны спакой.
А сёння, калі недавумкі спрабуюць
Зняважыць твой Гонар, цябе абылгаць,
Я тым, хто табой бессаромна гандлюе,
Хачу ва ўвесь голас рашуча сказаць:
– Прэч брудныя рукі ад Маці-Радзімы!
Вы, д’яблавы служкі! Куды вас нясе,
Ніколі вам, як бы ўпарта не пнуліся,
Радзіму маю не адняць у мяне!
Фелікс Шкірманкоў,
25 траўня 2009 года.