Сьцісла:
- На беларускіх нэкропалях мала помнікаў па-беларуску; гэта вынік і шматгадовай русыфікацыі і часткова палянізацыі, і памылковага разуменьня традыцыі, і нерашучасьці беларускамоўных у сямейных перамовах.
- Аднак эпітафіка Беларусі традыцыйна шматмоўная, і нават на адных і тых самых могілках знойдзем надпісы рознымі мовамі — расейскай, польскай, царкоўнаславянскай, мовамі іўрыт і ідыш.
- І беларуская мова (надпісы кірыліцай або лацінкай) на помніку зусім натуральная. Помнікі сьведчаць пра зьмену правапісаў, а таксама пра паступовае вяртаньне тарашкевіцы.
- Беларускія асаблівасьці прабіваюцца праз расейскі ці польскі моўны стандарт помнікаў у стыхійных „непісьменных“ надпісах. Лепш бы адразу пісалі па-беларуску.
- Імя па бацьку на -віч/-ўна — не ўласьцівы беларускай іменаслоўнай сыстэме элемэнт, нярэдка яго няма на помніках.
- Заўсёды ў нас першым было асабовае імя чалавека, а прозьвішча потым. Пасьля вайны пад уплывам савецкай канцыляршчыны памяняўся парадак частак імя на надмагільлі: спачатку прозьвішча. Але традыцыя вяртаецца.
- Для абазначэньня роду, зь якога паходзіла нябожчыца, маем формы „З роду“, „З дому“, „Народжаная“.
больш тут
