На бардаўскім фэсце ў Вайцюшках узорамі высокай паэзіі падзяліўся малады спявак Максім Знак. Яго цыкл “Гарады” напісаны са шляхетнымі, патрыятычнымі пачуццямі. Калі ён бачыць стракатыя дахі Вільні і вежу Гедыміна, заўважае ў завулку постаць Скарыны і адчувае ягоны дух, у ім прачынаецца памяць дзядоў з любоўю да нашай крывіцкай Мекі.
Палымнее касцёл святой Ганны,
На далоні не змесціцца ён,
Захаваю ў душы той цагляны,
Скіраваны ў неба агонь.
Паэт і выканаўца нарадзіўся ў Менску, але вельмі пранікнёна напісаў пра Ракаў, паўночныя Афіны, край талерантных прафесій.
Ракаў – яму ўсміхаюцца зоры,
Ракаў – праходзяць тут межы душы.
Мястэчка пад Менскам,
Дзе Іслач і горы,
Дзе можна застацца, застацца ды жыць.
Уражвае слухачоў яго песня пра старажытнае Крэва, пранізаная інтуітыўным адчуваннем гісторыі.
Я бачу тое, чаго ўжо даўно няма:
Прывіды сцягоў над прывідамі вежаў,
І сажалку, якой даўно няма,
Высокія муры замест каменных рэштаў.
Я чую, як спяваюць камяні…
У вершы “Ветразь” Максім уявіў, як белы ветразь вынырнуў з падземнай ракі Нямігі, што цячэ па трубах, і прамільгнуў каля Траецкага прадмесця паміж новых шэрых гмахаў.
У маладога паэта ёсць цыкл рамантычных песень “Мора”, які перагукваецца з аднайменнай баладай Рыгора Барадуліна. Уражлівая душа назірае за колерамі вады, за сонцам над морам і апявае прыгажосць:
Яно шапоча, яно грукоча,
І днём, і ноччу
Зашыфраваны шле сігнал.
І будзе вечна спяваць аб нечым
Той спеў адвечны пакуль ніхто не разгадаў.
Пра сябе Максім Знак распавёў:
– Вершы я пішу са школьных гадоў, з 8 класа. З інстытуцкіх часоў я пачаў пісаць вершы і песні менавіта па-беларуску. Мне падабаецца песенная паэзія Уладзіміра Караткевіча і Рыгора Барадуліна, ёсць цікавасць да Анатоля Сыса, да англійскіх і расійскіх паэтаў.
Запісаў ужо тры альбомы песень. Яшчэ ёсць матэрыял на 7-8 альбомаў, ён чакае свайго часу. Некалькі разоў я ездзіў на Бардаўскую восень у Бельск і кантактаваў з іншымі выка-наўцамі. Удзельнічаў у музычнай праграме “Пешаходка”, якая праводзіцца ў Менску ў Верхнім горадзе. Займаюся таксама спортам.
Мы з жонкай Надзеяй працуем у адвакацкім бюро ў юрыдычнай фірме. Нашаму сыну Алесю 10 гадоў.
У цыкле спеваў пра каханне ёсць думка, што калі ўсё добра, песні не складаюцца. Калі нічога не турбуе, то і творы не нараджаюцца. Паэзія – гэта заўсёды хваляванне, перажыванне. Бывае, што перажыванне светлае і радаснае. Калі нешта ўразіла не ў станоўчым плане – пішаш песню.
Некалькі разоў я ўдзельнічаў у “Бардаўскай восені”. У журы адборачнага туру былі Міхал Анемпадыстаў, Зміцер Вайцюшкевіч, Сяргей Будкін, Алесь Камоцкі. У 2010 годзе мяне адабралі, але я не змог паехаць, бо быў у замежнай камандзіроўцы. У 2011 годзе праз інтэрнэтгаласаванне я патрапіў на фэст. У Бельску было вельмі цікавае шоў, паўсюль у горадзе віселі афішы, падзея была значнай. Кожнага выступоўцу ўважліва выслухоўвалі.
Гэта выдатны фестываль для бардаў, магчымасць знайсці сваю аўдыторыю, атрымаць падтрымку. Ёсць квота для беларускіх выканаўцаў і квота для выступоўцаў з Падляшша, тых, хто ў Польшчы піша песні і спявае па-беларуску. Наступны раз я паехаў у Бельск у 2016 годзе. Цікавасці і ўвагі да гэтага мерапрыемства было ўжо значна меней. Але ў любым разе, гэты фестываль – выдатны шанец для бардаў.
Эла Дзвінская,
фота аўтара.
