***
Здрада згубіла болей людзей,
чым загінула ў адкрытым баі.
Не пра вайну, пра каханне кажу.
Не зведаўшы блізкасць, самоту нашу
Ды гару ў пякельным агні.
Я цябе аб аднам прашу:
Забудзь, што між намі было каханне.
Сумую, што сталася тое растанне.
Конік лянівы спіць на скаку.
Праўдзіва людзі казалі спрадвеку:
Добрае ўсё, што спрыяе ў жыцці чалавеку,
Яснай хай будзе яго галава.
Ты не сумуй, што яно не збылося,
І не гаруй, век пражыў не дарма.
І на тупкай сцяжынцы бывае дрыгва.
***
Вайна параджае нянавісць.
Акупант дазваляе сабе ўседазволенасць.
У каханні бывае млоснасць.
У свеце пануе зайздрасць.
Не! Свет не такі ўжо брыдкі.
Водгукі рэха прыемныя.
Давай у каханні будзем узаемныя.
Ох, і прыгожыя дзевак грудкі!
Нітка суцэльнай не будзе ніколі.
Восенню падае лісце з таполі.
А я так хацеў бы сустрэцца з табою.
Ведаю, таго не захочаш ніколі,
Скажу табе шчыра: шчасця жадаю
І папрокі ўсе твае я ўспрымаю.
***
У чалавецтва згоды няма і не будзе.
Розныя, розныя ўсе мы людзі.
Рэчка бывае крынічнай вадою напіта.
У гутарцы шчырай нехта пабіты.
Усё рэчаіснасць тое.
Перад марозам неба злое.
Вечар паслаў на даліну туман.
Што мовіць прыблуда – зман.
Толькі не думай, што ты пуп Сусвету.
Розныя ў небе планеты,
Сваю выбірай.
Не спадзявайся, што дзесьці ёсць рай.
Ночка запаліць паўсюль ліхтары,
Людзям пасвецяць яны ад зары да зары.
***
Чужая душа ў пацёмках,
Свая ў цемры для самога сябе,
Для іншых яна, як зерне ў сабе,
А можа проста ў прыцемках.
Кагось космас кліча, а іншых мора,
Каму як карта лягла.
Цыганка гадала пра шчасце – праўду сказаць не змагла.
Смешнае гэта ўсё да ўмору.
З недарэчнасці смейся,
З гора каці слязу,
З свайго бязглузду цешся.
Падаюць зоркі ў зоркапад.
На падпітку кажы неўпапад,
Дурань таму будзе рад.
***
Малады, не думай, што свет будзе круціцца вакол цябе.
Віхурай намецены гурбы снегу.
Толькі вясна зробіць сваю патрэбу,
І белая радасць спадзе.
Тынкоўка на доме не вечная.
Вечар зімовы кароткі.
Вясною луг бывае стракоткім,
А нешта бывае спрадвечнае.
Спрадвечнай бывае памяць аб тым.
Як цішыня ў лесе глухім –
Беларусь мая.
Толькі Радзіма гукае ў сэрца,
Дзе б ты не быў,
Яна хоча з табою сустрэцца.
***
Максіму Багдановічу
Бог з ласкі калісь дараваў геніяльнасць
Ды тэрмін жыцця змежаваў,
Хварэць на сухоты яму пажадаў.
Такая ў Бога спрыяльнасць.
Таленты-краскі не вянуць
І аздабляюць у колер прастор.
Які непаўторны ўзор!
Словы паэта вечнымі стануць.
Не думай, што зоркі ў нябёсах патухлі,
На беразе возера вогнішча стухла –
Таленту гэтаму мераць вякі.
Век матылька кароткі,
Крылы яго, як у краскі пялёсткі.
Плешчуцца ціха воды ракі.
***
На той свет ты ўсё роўна патрапіш,
не спяшайся ў жыцці.
Цягнікі, бывае, ідуць пад адхон.
Богу ці чорту калісь аддасі ты паклон
І надалей – у небыцці.
Цыганка гадае, а лёс сурочыць,
Дзе праўда, а дзе мана.
Нішто не бывае ў свеце дарма,
Нехта з нябёсаў так хоча.
Слязінка цячэ па шчацэ.
Ты пажадаеш нешта яшчэ,
Жадай, каб збылося.
Не ўсё, як хацеў, адбылося.
Хмары пустыя па небе плывуць,
Птушкі вясною на поўнач лятуць.
***
Можаш целам пастарэць,
Толькі не старэй душою,
Заўжды заставайся сабою.
Шал ветру вечна не будзе звярэць.
Не раскідайся шчырымі словамі,
Прыйдзе часіна для іх.
Думак трымайся сваіх
І не хваліся прамовамі.
Верабей па зярнятку дзяўбе,
Спажыва яго такая,
Нешта знайшоў і рады, што мае сабе.
Стромкі ручэй утварае раку наперадзе,
Кожны з нас хоча пабыць на тым беразе,
А потым вярнуцца на гэты недзе.
***
Жыццё – урок, які ты не засвоіў,
Хоць тысячу разоў яго прайдзі.
У рэчцы брод. Па ім ідзі
І помні – у кроснах ёсць навоі.
Цябе ніхто не цягне за язык.
І вольны – часам у няволі,
А нехта век жыве без долі.
Ты нешта мелеш, бегае кадык.
Час супастатаў не адыдзе,
Настане час – па іх смерць прыдзе.
У труне ці ў маўзалеі іх астанкі.
У кожнае рэлігіі свой канон:
Спаліць ці закапаць ерэтыка.
Такі бязглузды гэтага жыцця закон.
