***
Што ні кажы: добрае, кепскае – слоў мітусня!
Дзесьці вулкан шугануў да неба,
Можа, яно так і трэба.
Чуеш прыгожае, вер, то хлусня.
Крапае дождж, ці то лье.
Адно ліхалецце прайшло, будзе другое.
Толькі не веру я ў шчыры ўчынак Ноя.
Мілы мне воблік хай у памяці зноў усплыве.
Не шукай па жыцці ты прыкметаў,
Узгоркі ўсе ад сумётаў –
Зменлівы нават у золата кошт.
Дровы згарэлі, вуглі сатлелі, попел адзін.
Можа згадаецца нам яшчэ штось на ўспамін,
Толькі быць па жыцці ўдваіх.
***
Я б антонаўку хрумстаў вечна
З бацькоўскага саду… Якая скруха!
З касцей яго даўно паўстала патруха,
Цвінтар усцілае даўно шлях млечны.
Прывабная дзеўка ў маладой красе.
Не ведае, цноту сваю прадае
І думае: некага вось, прыдбае.
А старасць за ёю ідзе пакрысе.
Камусьці здаецца, што зменлівы свет.
А свет, як быў, так і ёсць, заскарузлы.
Паэт! Пішы нікчэмны санет.
А сонца мерае абсяг зямлі
Сваім відушчым вокам
Нават там, дзе мы быць не былі.
***
Усім нам хочацца даведацца пры жыцці,
А што там ёсць на тым свеце?
Мо вечная цемень, мо красак суквецце,
А можа каханне ў імжы?
Як тое было ў цябе на зямлі.
І прыйдзе гадзіна – малады ці стары –
Можа, сканаеш пад ёлкай у цёмным бары
Ды ўспомніш, як крылы жадання да неба цябе ўзнялі.
Людзі талдычаць вечную тэму,
З выказванняў іх напісаць бы паэму.
Толькі вясной прылятаюць гракі.
Незліч гадоў ад стварэння сусвету.
Мне ад бяссоня баляць бакі,
Твайго прывітання чакаю, як лета.
***
Маё каханне будзе вечна жыць,
Не зведаўшы тваіх пяшчотаў асалоду,
Пасля якіх магу даць смерці згоду,
Пасля якіх – і мора пераплыць.
Мая дрыготкая рука тваю кранае,
І салавей ад спеваў не ўмірае,
А свет ад шчасця ў сінь нябёс сігае.
Мая рука тваёй марозны холад адчувае.
Той шлях гаротны ўвесь прайшлі
Ды лепшае сцяжынкі не знайшлі,
А можа ёсць другая пуцявіна?
Ніхто не ведае аб тым,
Ад снега цяжару ламаюцца яліны,
І грудзі душыць успамін.
***
Распутныя німфы цябе мілавалі,
Аўрора здымала туніку перад табой,
Уцехі табе ўсе жанчыны давалі,
Ад іх мужыкоў ты меў мардабой.
Не ўсё яшчэ згублена, конь без аброці,
Пі і гуляй, калі моц дазваляе.
Помню ў маленстве збаны віселі на плоце,
Радуйся, як такое жыццё забаўляе.
Час мяняецца, увосень кастрыца іржавее,
Адліга ўтворыць са снегу наст,
Зноў хутка настане завея.
І ўспамінаў закруціцца кола,
Гэта такі неахаены пласт.
Добра было б, каб пражыць усё нанова.
***
Я адзінокі сярод людской мітусні,
І думак рой мяне ахінае.
Жыццё! Няўжо яно шчаслівым бывае?
Прыпынак сыходу свайго не прапусці.
Ветразь бялее на даляглядзе,
Хвалі пяшчотна лашчаць борт.
Некаму бачыцца порт.
Я па жыцці ў глыбокай асадзе.
Шхуна знянацку бартом хлебанула ваду.
Ты капітан, што наклікаў бяду.
Нешта мне мроіцца цёмнаю ноччу.
Круг ратавальны ніяк не знайду.
Мне б ад гэтага шчасця некуды ўпрочкі!
І зноў я кудысьці іду.
***
Каханне не толькі давер, але й рэўнасць.
Ніколі не ўжывуцца шчупак і карась.
Не спадзявайся толькі на жарсць –
Нечаканай бывае нявернасць.
Конікі скачуць на ранку ў траве,
Вясёлка – рэдкая з’ява.
Што толькі нам у жыцці не спрыяе,
Труба гулка ў паход заве.
Калі спатыкнуўся аб камень
І ілбом у другі садануў,
Не сумуй, што ў вачах тваіх яркі прамень.
Як не кажы, а дзявочы стан
Вабіць усіх спрадвеку,
Жыццё пражывеш – зразумееш: наўкола дурман.
***
Што казаць пра спрадвечнае,
Калі мара паўстане пудзілам.
Дзень памірае промнем марудлівым,
Я не стану плявузгаць пра чалавечнае.
Столькі сказана глупства чалавецтвам усім!
Тое ўсё спракавечна,
Тое ўсё недарэчна.
Увосень гусі, журавы крочаць шляхам сваім.
Старэча-суседка ішла да брамкі,
Спатыкнулася, нагу зламала.
Як кажуць на вёсцы: “Да бяды мала”.
Толькі ў нас спачуванняў мала,
Ці ў Бога спагады зойме ўбога?..
А багатыр святару дасць нямала.
