У рамках чарговага пасяджэння літаб’яднання “Суквецце” ў Лідскай раённай бібліятэцы адбылася прэзентацыя дэбютнай кнігі лідскай паэткі Ганны Гайдукевіч “З душой і жартам”. Гэтая кніга – люстэрка багатай і чулай душы паэткі, а таксама скарбніца гумару і жыццёвай мудрасці. Выхад яе стаў прыемнай нечаканасцю для літаратараў Лідчыны, улічваючы, што Ганна Іванаўна прыйшла ў паэзію параўнальна нядаўна. Але прыйшла як чалавек з багатым жыццёвым вопытам, якому ёсць што сказаць свайму чытачу.
Ганна Іванаўна Гайдукевіч выкладала музыку, беларускую мову і літаратуру ў Лідскім педагагічным вучылішчы, каля трыццаці гадоў была актыўнай удзельніцай народнага ансамбля песні і танцу “Лідчанка”. З’яўлялася арганізатарам і кіраўніком фальклорнага калектыву навучэнцаў і выкладчыкаў педвучылішча “Пралеска”. Актыўна пісаць вершы пачала тры гады назад. Друкавалася ў “Лідскай газеце”, літаратурна-мастацкім зборніку “Ад лідскіх муроў”, газеце “Літаратура і Мастацтва”.
Кніга вершаў Ганны Гайдукевіч “З душой і жартам” складаецца з двух раздзелаў – лірычнага і гумарыстычнага. Шмат вершаў з першага раздзела прысвечана малой радзіме паэткі – Дакудаўскай зямлі, яе прыгожым краявідам у розныя поры года. З цеплынёй піша аўтар пра сваё дзяцінства, якое прайшло ў Дакудаве, пра сваіх бацькоў. Ёсць у кнізе і настальгічныя вершы, прысвечаныя юнацтву, маладосці, а таксама вершы, у якіх раскрываюцца ўнутраны свет, думкі і мары чалавека пенсійнага ўзросту. У другі раздзел увайшлі байкі, гумарыстычныя вершы, якія сама Ганна Іванаўна назвала “смехГанкі” (ад словазлучэння “смех Ганны”). У гэтых вершах у жартоўнай і іранічнай формах закранаюцца асобныя жыццёвыя з’явы і пытанні, якія хвалююць аўтара.
Павіншаваць Ганну Гайдукевіч з выхадам дэбютнай кнігі прыйшла на пасяджэнне “Суквецця” член Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь, намеснік дырэктара – галоўнага рэдактара па друкаваных СМІ ДУ “Рэдакцыя “ЛідаМедыяКампанія” Кацярына Серафіновіч. Віншавалі паэтку таксама калегі па літаратурнай творчасці і былыя калегі па працы ў педвучылішчы. Апошнія разбавілі пасяджэнне яркімі і гучнымі музычнымі нумарамі. Увазе прысутных быў прадстаўлены падрыхтаваны работнікамі бібліятэкі буктрэйлер (відэаагляд) па кнізе “З душой і жартам”.
Былыя калегі па педагагічнай працы шмат расказалі пра Ганну Іванаўну як таленавітую, творчую выкладчыцу, якая на сваіх уроках цесна спалучала літаратуру з музыкай, пра фальклорны калектыў “Пралеска”, які шмат дзе выступаў і неаднаразова станавіўся лаўрэатам. Цяпер Ганна Гайдукевіч актыўна займаецца літаратурнай творчасцю. У яе вершах бачна асоба аўтара – педагога, музыканта, аматара фальклору, проста неабыякавага чалавека. Пажадаем ёй творчага даўгалецця, натхнення і выдання яшчэ не адной паэтычнай кнігі!
Аляксей КРУПОВІЧ.
Ганна ГАЙДУКЕВІЧ
Маё Дакудава
Маё Дакудава над Нёмнам…
Куточак любай Белай Русі,
У былым з паслугаю паромнай…
Табою, вёска, ганаруся!
К табе лячу ў душы з уздымам,
Як госця ў дом маіх бацькоў,
Дзе бульба ў печы пахне дымам,
Падворак – поўны парсюкоў.
У вайну была ты партызанкай,
Фашыст караў цябе агнём…
А сёння – вольная сялянка,
З бусліным клёкатным гняздом.
Віруе ў Нёмане вадзіца
У промнях сонца крышталём.
І радасць у прасцяг бруіцца –
Я… з журавінавым кастром.
Куды тут толькі не блукала,
Галышкай па рацэ плыла,
А з ганка мамачка гукала:
– Даіць Красуню ўжо пара!.. –
Наш сад і зараз – быццам райскі,
Крамяны яблык у руцэ…
Адам – не побач… “Укусіць не дайся!” –
Блісне слязінка на шчацэ…
А Банева!.. Грыбны куточак.
Лісічкі, маслякі…
Заскочаць самі – настаў кошык,
Што ў суп, што ў сушку на шнуркі…
…Маё Дакудава!.. Тут сэрцу мілы
І луг – прыбрэжжа да ракі,
І пчолкі, што звіняць гулліва,
Мелісу нюхаюць з рукі…
Куточак любай Белай Русі,
Старонцы – Спадчына імя.
З усіх дарог к табе імкнуся,
Мая радзімая зямля!..
Маё натхненне
Заспяваў мабільнік.
“Хто ж тэлефануе?..”
На дысплеі стыльным
Тое, што хвалюе.
У лічбавым вар’янце
Мне адказ адзін.
Аж душа у танцы:
У эфіры… сын!..
У трубцы – сэрцу мілы
Голас-барытон.
У целе – мора сілы:
Не трывожны тон!..
За акном кватэры
Дожджык не сячэ…
Сын, я чую, верыць:
Не стара яшчэ…
Парасон не маніць:
Ён не па пары…
Голас родны раіць:
– Йдзі, любі, твары!.. –
Распрамляю спіну –
Плашч ёсць ад дажджу…
Па падказцы сына
Я бягу, жыву…
Прыткі кот
Жыве ў двары калматы кот,
Штодзень здзіўляе ён народ:
Ці точыць кіпці на вярбе,
Ці здабывае харч сабе.
Такі спрытняга гэты кот,
А больш за ўсё ён любіць спорт,
На корт вядзе шчэ і сяброўку,
Распачынае трэніроўку.
Вось крос узяў старт на траве,
Далей паўзком і на спіне.
Гулялі доўга, так стаміліся,
Ля клёна-волата спыніліся.
Тут наш смяльчак усё скок ды скок,
Залез на саменькі вяршок,
Яна ж за сябрам назірае,
Сядзіць пад дрэвам, пазяхае.
Прысеў каток і косіць вока,
Відаць, плануе. Белабока
Пырхнула ўверх, а ты, зладзей,
Не задавайся, будзь цішэй,
Спускайся ўніз – лаві мышэй!
Кот з дрэва скок – і хвост трубою,
Сяброўку мяўкнуў за сабою,
Не змог здабыткам падзяліцца…
Бягом на сметнік пажывіцца.
***
Сярод людзей бывае так:
Хоць справу робіць абы як,
А думае, што ён мастак.
