Каторы вечар на дварэ
Слата й бязладнасць –
Зіма заўчасна растае,
Але панадна
Чатыры свечкі на стале –
Вянок калядны –
Гараць, і мне ўваччу ўстае
Сюжэт спагадны.
Як з далечных краёў зямлі
Скрозь навальніцы
Імкнуліся тры каралі
На чаломбіцце
Да немаўляці, а калі
Паспелі быццам,
Яму пакорна аддалі
Свае сталіцы.
І зорка іх штогод вядзе
У хлеў авечы,
Дзе светла пасміхнуўся ў сне
Сын Чалавечы.
Яснеюць душы ў тым святле –
Прад Збаўцам вечным,
Таму чатыры на стале
Зіхцяцца свечкі.
Зміцер Захарэвіч.
