Юрка Голуб
Зазімак
Налева збочыў ліставей,
Направа зрушыцца пазёмка.
За гай зашыўся салавей,
I глотку драць адтуль няёмка.
З каморы польныя дары
Калядна будуць пахвалёны.
Дарэмна ў прыказцы дурны –
Не слабкі одумам валёнак.
З палудня дзень пайшоў на знос:
Шыхуе вечарам пагрэцца,
I націрае жорстка нос
Тутэйшы дух эпікурэйцу.
Затуліць поцемкам лазняк
У шалік доўгую аблогу,
А шкалік згодны раскілзаць
Кабылку пожаду былога.
Маўчок парафія завей:
Чакаюць снежня-архірэя.
А той да посту прызаве –
I хто нядуж – перахварэе.
Ручай пад лёдам
Замкнулі голас ручаі,
Каб ён завей не бударажыў
Ні тых – зашклёных у гаі,
Ні тых – з дрымотным камуфляжам.
Зіма навесіла расклад,
А ў ім адлігі – не па тэме.
Ірдзеюць водбліскі Каляд,
Як краснапёры на патэльні.
На круглагрудых снегірах
Шугае багра – і нядарма
Яны нараніцу гараць,
А ўвечар грэюцца над жарам.
I на дзядзінцы ля ДэКа
Абноўка грае, як гаёўка.
Ахрысцяць жарты мінака,
Не злічыць кветак шаляноўка.
Ды ўсе нацешымся наўрад:
Цішком смутка ў сувой загорне,
Калі ты ў радасці не рад,
I дзесь ручай зажаліў горла.
Паслухай сам перад усім:
За брамай
скрушнага крышталю,
Як ён пад сподам збеглых зім
Гучыць у шолаху і шале.
Першы снег у горадзе
Завіснуў снег
Над тратуарам.
Святлелі ўсе –
Відно па тварах.
А снег не стаў
З кіёскам побач,
А шлях прастаў
У шэры побыт.
Гарнуўся сам
Да дрэў і вокан,
Схаваўся там
Ад злога вока.
I стала так
Тады празрыста,
Нібы мастак
Палотны хрысціць.
А снег панёс
Сябе пад дахі.
Такі ўжо лёс:
З зямлі падацца.