Ехала неяк па вуліцы і гляджу расцяжка, Мінску 951 год, маўляў, віншуем.
Крута, думаю, праз 48 гадоў ужо 1000 будзе, вось мусіць, свята адваляць.
Толькі да гэтага часу, пакуль вы тут сваімі лядашчымі нагамі будзеце дыгаць, мы ўжо будзем з Грышанькай хадзіць па кветкавым палях за руку, і ён мне будзе чытаць свае прыгожыя вершы, і мы вельмі спадзяемся, што ўсё да гэтага часу зменіцца і хацелася б,
Каб мы нарэшце-та сталі асобнай моцнай краінай з уласнай эканомікай, сусветнымі палітычнымі сувязямі і незалежным нацыянальным тэлебачаннем, а не пераводнымі каналамі суседняй краіны, дзе акцёр Пяўцоў шчыра здзіўляецца, як маўляў, у Расеі могуць адбывацца трагедыі, бо яна ж праваслаўная, з Богам , гэта ж у Еўропе, пераконвае ён, няма Бога ў людзей у сэрцах. Сядзіць, абклаўшыся абразамі і праехаўшы палову Еўропы летам, дзе няма Бога.
І каб на гарадскія святы не ставілі аўтазакі, там дзе шпацыруюць людзі, грамадзяне сваёй краіны ў свой выхадны дзень і са сваімі планамі.
І каб спынілі ўжо прадаваць нам, як свінням, гнілую гародніну і ягады ў супермаркетах, з адкрытых непавагай да нас, а мы ўсе маўчаць з гэтай нагоды.
Каб знішчылі гэтыя *** цэлюлозныя палаткі з купальным стрэхамі, якія яны ставяць на гарадскіх мерапрыемствах. Проста спалілі і спалілі ўсе фатаграфіі, дзе іх можна ўбачыць.
І каб можна было б убачыць хоць адзін прыгожы мужчынскі касцюм па тэлевізары. Проста прыгожыя касцюм, кашулю і гальштук, хоць у аднаго чалавека. А не анучы, у якія апранаюцца нашы мужчыны.
І каб мужчыны нашы перасталі быць нястрыжаным пузатымі *** з азызлымі тварамі і выцягнутымі каленямі, а сталі падцягнутымі грамадзянам, якія думаюць, і краіна наша перастала быць краінай пенсіянераў і араючых стомленых баб.
І замест будынка вельмі прыгожага і дарагога галоўнага суда пабудавалі шпіталь для людзей, а замест плота для гэтага дарагога суда- хоць адзін недушараздзіраючы прытулак для жывёл.
Каб нарэшце-та на вуліцах паставілі лаўкі, таму што калі ўсё так пойдзе, то праз 50 гадоў у нас застануцца толькі старыя, якія там будуць сядзець і п’яніцы, якія пад імі будуць валяцца. А лаўкі тыя каб стаялі пад сапраўднымі дрэвамі, з ценем і вялікімі лісцем.
І турысты, усе як адзін, прыязджалі б не за інтымнымі паслугамі, і, пры браніраванні, хоць часам пыталіся, колькі метраў ад кватэры да музея, а не да віннай шафы або Bobo, дзе іх ужо заседзеўся чакаць танны тавар з шугарынгам сваіх дамінантных органаў.
І мы нарэшце-та сталі карыстацца сваім нацыянальным аэрапортам, а не ездзіць Жабрацкімі маршруткамі і аўтобусамі праз суседнія краіны, і каб ужо знайшлася якая-небудзь палка на гэтыя зашыфраваныя мурашнікі.
І каб пенсіянеры перасталі дажываць ў штодзённым прыніжэнні, ганьбе і адзінокай немачы.
І мужчыны перасталі рабіць усё як адзін вайсковыя фрызуры- гэта было галоўным уражаннем адной маёй знаёмай, якая жыве ў Лондане- звярні ўвагу, кажа-усё ж мужчыны пастрыжаны аднолькава, як у войску. І я пачала звяртаць увагу, і гэта так))
І каб спынілася адкрытае знітоўванне нацыі, і алкаголь прадаваўся ў спецыяльных месцах у адмысловае час.
І каб у рэстаранах нам перасталі падаваць з покер-фэйсам зневажальна маленькія порцыі ежы, тыпу вы што, жэрці сюды прыйшлі?
І з дзяцей спынілі б штампаваць рабоў у установах са злымі затурканымі настаўнікамі, маленькія ваяводы вялікіх паноў.
Каб нарэшце-та людзі спынілі забруджваць пад’езды і зразумелі, што неабавязкова жыць у лайне і нават гэтага не саромецца.
Не трэба было ездзіць у Вільню за туфлямі і гальштукам на вяселле жаніху.
І каб чыноўнікі нашы не выглядалі як выязны сход правінцыйных душных пенсіянераў, а мелі выгляд актуальных адукаваных людзей.
Ну і вядома, каб перайменавалі ўсе вуліцы і адмылі камуністычныя назвы назаўсёды.
І каб нашы дзеці не ішлі раніцай у садок, як у турму, а не хацелі адтуль сыходзіць, як мае пляменніцы з 9 / месячнага ўзросту ў Нарвегіі.
І па радыё перасталі круціць бяздарныя *** мясцовых спевунов, а на плошчах у святы перасталі выпускаць галосячых баб з псеўда-нацыянальным рэпертуарам.
Каб беларусы перасталі быць затурканымі, ленаватыми і зайздроснымі людцамі, а сабраліся, нарэшце-та, ўзялі адказнасць за сваё жыццё, пачалі паважліва працаваць, разуючы вочы, перасталі бухаць, смаркацца на сцены пад’ездаў, смярдзець у транспарце, красці, дзе дрэнна ляжыць, і навучыліся паважаць адзін аднаго. І перасталі пастаянна злавацца.
Вельмі хацелася б.
(C) stanevskaya
