***
Агнём душы бывае сорам,
Як чалавек са шчырым сэрцам.
Нехта любіць стравы з перцам.
Спявалі песні добрыя мы хорам.
Падчас пажару зоркі ёсць таксама,
Далёкія, таму і свецяць слаба.
Семкі на базары прадавала баба.
Дзіцё малое енкам галасіла: “Мама!”
Бяда на караблі, адкрытыя кінгстоны,
Ужо чуваць параненых матросаў стогны,
А дзень наўкол такі прыгожы.
І я, дзяўчына, нечым гожа.
Пецярнёй жагнаюцца ў царкве,
Жагнаюцца, але не ўсе.
***
Нехта ўзносіцца з зямлі ў неба, нехта падае на зямлю.
Чарвяк усё роўна будзе есці нас.
У спёку прыемна піць халодны квас,
А я яго заўжды люблю.
Неспакой душы калісь аціхне.
Немаўля цацку новую ў ручках зацісне.
Чалавек заўжды сталее.
Вера ў дабрыню ані не стлее.
Рукі ўздымае дзіця ўгару,
Небу і сонцу рада.
Цешыць сэрца карысная парада.
Хочацца нешта сказаць – не магу,
Язык мой адняўся, як на бяду,
Вось таму – ні гу-гу.
***
Месяц пакуль не тавар,
Свеціць чужым святлом,
Цень адкідае нагбом,
Можа з яго калісь будзе навар?
У матэматыцы ёсць мінус і плюс,
Гэтак жа ў чалавека,
Які нешта хоча ад веку.
Бывае ў роце флюс.
Мо яно праўда: ёсць Бог!
Чаму бацьку ад смерці не засцярог?
Ніхто не хоча паміраць маладым.
Розныя думкі прыемны старым,
Ад гэтага ўсмешка на зморшаным твары.
На паліцы ў краме кладуцца тавары.
***
Сустрэне дурань роўнага сабе і лічыць,
што паразумнеў,
Душа яго сягае ўвысь, нябачная нідзе.
Прыліў прастору аддае вадзе.
Спяшаўся нехта, толькі не паспеў.
На небе зорак, як на сабаку блохаў,
Іх процьма – і не палічыць.
Увосень рэчцы ціха стыць.
Падмурак дома склалі з блокаў.
Ты кажаш праўду, а табе не вераць,
А як хлусня, то не правераць.
Сланечнік не бяжыць за сонцам,
І поспех твой не можа быць бясконцым.
Пражытым дням згубіўся лік,
Ты ім, нібы з сякераю мяснік.
***
Шмат хто хацеў на неба сігануць,
Падаў да долу, чарвяк яго еў,
Нават у шыкоўнай труне ён трухнеў.
Нехта хацеў між зямлёю і небам завіснуць.
Жаданні жыцця збываюцца і не збываюцца,
Рулетка жыцця дзіўна круціцца,
Вада ў віры каламуціцца.
Вясною ў спевах птушкі спрачаюцца.
Не дасягальны вышыні нябёсаў,
Стромкія камяні нашых лёсаў,
Ёмкае “эго” і тых, і тых.
Час бывае ўдарыць пад дых –
Мужна знясі той урок,
Быццам яно было незнарок.
***
Спрыянне бывае рознае,
Як розным бывае надвор’е.
У бацькі было ўладкавана падвор’е,
Я не крыўдую, што ён казаў мне штосьці грознае.
Разбіты мой лёс аб рэчаіснасць,
Аскепкі раняць радню.
Толькі суцешыць я іх не магу.
Такая жыццёвая існасць.
Падае дождж ці йдзе снег –
Узняты парасон наспех.
У цябе на душы паганы настрой.
Нават у такім выпадку ідзі наперад, не стой.
Хай ліха баіцца цябе, а не ты яго.
Барацьба – гэта: хто каго.
***
Я сваю трываю адзіноту.
У ложку спім, не ведаем, што ўдвух.
Сузор’еў у небе непаўторны круг.
Не адчуваем між сабой пяшчоту.
Ворыва ляжыць загон,
Жаўрук пяе ў небе вясновым,
Як сумна знаць, што ты адзін, як воін,
І чуць: “Ну не сыходзь!” – твой вокрык наўздагон.
Пані не здзівіць кабрыялетам.
Якім бы ты не быў паэтам:
Слова да слова – створаны радок.
З-пад сукні вабіць дзеўчыны грудок
І вуснаў непаўторны смак…
Але ў жыцці не тое ўсё й не так.
***
Зноў новы бог
Грукае людзям у дзверы,
Не спытаўшы дазволу, пераступае парог,
Патрабуе: “Трымайцеся гэтае веры!”
І святароў паўстала бязмерна.
Люд у галечы, як той жабрак.
Падачкі богу непамерныя
Плоціць народ-прастак.
Свет наш – хімера.
Што з ім не так? –
Модлы богу, а святару апошні праснак.
Зямному хочацца ўзнесціся ў неба,
Гуляць у раі
І есці ўдосталь хлеба.
***
То горы, то мора, то проста раўніна –
Усё рэчаіснасць нашай Зямлі,
На якой мы калісьці жылі.
Бываюць яшчэ на Зямлі пустыні.
Горай за ўсё пустэльня душы.
А недзе расце граб.
Калісьці быў раб.
Як ты чалавек, то хвалебных прамоў не пішы.
Чарвяк па дажджы асфальтам паўзе,
Трушчаць яго кола машыны.
У мяне аб табе ўспаміны.
Патухае аскепак шчасця,
Сонца яго да жыцця не вяртае.
Хто штосьці набыў, тое мае.
***
Гербарый жыцця майго яшчэ не сабраны,
Чыстыя ёсць старонкі.
Хай на шляху маім бераг стромкі,
Я ж не богам абраны.
Не падарожжы вабяць мяне.
Што мне чужыя краіны!
У іх я калісьці загіну.
Гора і шчасце цябе не міне.
Хоць век гаротны, але не сумуй,
А на падставы сяброў проста плюй.
Толькі б шчырым быў пацалунак.
Увязаны моцна жыццёвы пакунак,
Сэрца баліць ад таго,
Што не сустрэну ніколі сябра свайго.
***
Наша жыццё – лабірынт,
У ім толькі выхад адзін –
Смерць – ды розная колькасць жыцця гадзін.
Для каго марафон, а для іншага спрынт.
Нехта пляце байду пра геройства сваё,
Мільгаюць дарогі, слупы.
Не кажы, што разумны, не кажы, што тупы,
Што б ні было – перамогі, паразы – яны твае.
Легкавік нясецца хутка.
На галаве кабеты хустка
Чорная ў жалобны дзень.
Месячнай ноччу размазаны цень.
Шлях мой далёкі, адолела стома.
Радуйся смерці. Ты ўжо дома.
***
Не прыбраны, не чышчаны райскія кушчы,
Дравасекаў там няма,
А сярод зямных прыхільнікаў бога
Дзікая ідзе гульня.
Шмат служакаў у нябеснага бога,
Іх процьма, а шмат хто не ведае імя яго.
Што ім імя Саваофа таго –
Болей яшчэ халуёў у зямнога.
Недарэка ўзабраўся на трон:
“Бог я ў вас да веку, да скону…”
Лугі няскошаны, мычаць галодныя быкі,
Равуць ад скрухі мацяркі,
Што немаўлятак нечым накарміць.
Спрадвечнае пытанне Гамлета: быць ці не быць?
***
Горай пасеваў здратаваных здратаваныя душы.
Калючы дрот перад акопамі,
Перад атакай немая цішыня.
Не плач дзяўчына, што адна.
Еднасць душы і цела –
Гэта карэнні і крона дрэва.
У вераб’іную ноч успалохі маланкі: то справа, то злева.
Прыемная на смак груша, якая паспела.
Пайшоў веснавы дождж цёплы,
Рукі падняты насустрач яму.
Хочаш прызнацца ў каханні – падумай каму.
Дыхае холад увечар з акна,
Процьма думак шугае.
Нехта чагосьці доўга чакае.
***
Я не Геракл, а ты не Іпаліта,
І пояс усемагутны твой мне не патрэбны.
Голас, як срэбра, як матчын фартук зрэбны,
Прыемней бляску аксаміта.
Нябесныя пуцявіны, што зямныя,
У марах ідуць у вышыню
Ці стомлена плятуцца па зямлі.
Не запяюць ніколі нямыя.
Можа ты выпадкова зачаты?
Ах, як прыемны водар мяты!
Палкасцю губ сваіх не мані.
Калісь я цябе за руку вазьму,
Не важна, ці ўвесну, ці ўвосень.
На зямлі дрэў мноства, але ёсць ясень.
***
Звялы букет. Твой погляд маркотны.
Сонца зыркае на дня зыходзе,
Па ім гаданні ідуць у народзе.
Дзяўчына плача. Выгляд самотны.
Шпарка скача верабей па ходніку.
Нехта кажа будзённа: “Вёдра”,
Некаму гэта добра.
Мёду жадай бортніку.
Чаго не бывае ў варунках жыцця нашых.
Дожджыку рада зялёная рунь.
Агонь разгарыцца, толькі дунь.
Не гаруй, што стаміўся,
Узняўся настрой, як вадзічкі крынічнай напіўся.
Далягляд наперадзе, ідзі шпарчэй.
***
Як усё ў гісторыі пераблытана:
Радасць перамог і смутак паразы,
Чалавек памірае ад невылечнай заразы.
Дзіця ў калысцы спавіта.
Рэдка бывае зімою гром.
Неспадзявана прыходзіць шчасце,
Нават, калі на двары нянасце.
Не адгадаеш усё нутром.
Ранкам на лузе паслаўся туман,
Госці з’ехалі, у галаве дурман.
Гадзінніка бег несупынны.
Нат, калі вінаваты, выгляд рабі нявінны.
Мамка дзіцятку песеньку бае,
Носік маленькі яго выцірае.
***
Можа супынімся мы ў абразах,
Колькі казаць адно і тое ж!
Восень прыносіць нам моразь,
Хочацца нешта данесці ў сказах.
Толькі ў паэта няма натхнення,
Муза сышла, і бяссонная ноч,
А можа і добра, што сышла яна з воч,
Дзень паўстае, гэта шчасце стварэння.
Пярсцёнак вянчальны – вернасці не зарука,
Бывае каханне паўстане мукай.
Калісь да таго асалода была.
Як сумна, што радасць сустрэчы раптоўна сплыла.
Вецер развее дым папялішча.
Вясною шпак весела свішча.
***
Не намагайся, свет не ахопіш,
Веліч яго не падуладна табе.
Час страціш, надзею ўтопіш
У гэтай пустой барацьбе.
Крылы Ікара табе не падходзяць,
Наканавана хадзіць па зямлі.
Пасеенае зерне хутка ўсходзіць.
Калісь па жыцці мы з табою побач ішлі.
Не бойся, калі мяцеліца слепіць вочы,
Снегам калючым кідае ў твар.
Увесну прыгожа квітнее бульвар.
Не пагаджайся ніколі з паразай,
Думак благіх не трымай,
А калі кажаш: “Бывай”, – дык бывай
