Першыя праталіны, парыжэлы снег.
Дзесьці там, за далямі, хуткі часу бег.
Дзесьці там, за далямі, светлае быццё,
Чыстае, сапраўднае, іншае жыццё.
Пад ляснымі шатамі нібы ўсё ў сне,
Елачкі махнатыя мараць аб вясне.
Пад нагамі чоўкае плесневая цвіль,
У ваколлі носіцца старых дрэваў гніль.
Штосьці страпянулася соннае ў бары,
Рэхам адгукнулася ў дальнім гушчары.
Паняслося покатам усё далей-далей,
У небе бусел клёкатам –
хопіць спаць, смялей…
Скінь убранне цёмнае, скінь,
зямелька, скінь,
Хмарка горка-чорная назаўсёды згінь.
Чыстае і светлае на сябе надзень,
Праўдаю спрадвечнаю поўні кожны дзень.
Паглядзі як сонейка лашчыць неба сінь,
Шэпчуць мовай шпаркаю капелькі:
“Дзінь-дзінь…”
Галіна Гражынская,
сябра ТБМ, г. Валожын.
