Падчас сезонных міграцый сінія кіты плывуць на памяць, распавядаецца ў часопісе Proceedings of the National Academy of Sciences. Яны запамінаюць, дзе і калі на працягу некалькіх гадоў было больш іх асноўнай ежы, і адпаведным чынам выбіраюць траекторыю маршруту і час міграцыі.
Размеркаванне рэсурсаў у прасторы і ў часе з’яўляецца асноўнай прычынай міграцыі наземных і марскіх арганізмаў. Але механізмы, якія абумаўляюць час і кірунак рухаў асобных відаў, да гэтага часу вывучаны дрэнна. Даследчыкі вылучалі гіпотэзу «зялёнай хвалі», згодна з якой мігруючыя траваедныя рухаюцца ўслед за з’яўленнем высакаякаснага сезоннага корму. Мігруючыя жывёлы могуць кіравацца і памяццю. Як было паказана, пералётныя птушкі і мігруючыя траваедныя могуць прадугледжваць зручны час міграцыі грунтуючыся на інфармацыі, атрыманай у мінулыя гады.
Амерыканскія біёлагі і эколагі пад кіраўніцтвам Брыяна Абрамс (Briana Abrahms) з Паўднёва-Заходняга цэнтра вывучэння рыбалоўства Нацыянальнага ўпраўлення акіянічных і атмасферных даследаванняў вырашылі вывучыць міграцыі сініх кітоў, якія жывуць на поўначы Ціхага акіяна. Яны кіраваліся некалькімі прычынамі. Па-першае, міграцыі марскіх жывёл вывучаны значна горш перамяшчэнняў сухапутных. Па-другое, даследчыкі меркавалі, што марскія драпежнікі адсочваюць сезоннасць сваёй здабычы і тэмпературу вады, але пацверджання гэтай гіпотэзы ў навукоўцаў не было. Таксама даследчыкі хацелі высветліць, ці гуляе ролю памяць у міграцыях сініх кітоў.
На поўначы Ціхага акіяна сінія кіты мігруюць паміж Каліфарнійскім залівам, дзе яны ўзімку выводзяць дзіцянятаў, залівам Аляска і Каліфарнійскім цягам, дзе яны кормяцца і зачынаюць нашчадства. Увесну жывёлы плывуць на поўнач; ў Каліфарнійскім плыні сезонны ўздым глыбінных вод вясной і летам выклікае размнажэнне фітапланктону. У больш паўночных шыротах красаванне планктону пачынаецца пазней. Пачатак і працягласць ўздыму глыбінных вод кожны год вар’іруе, тым не менш сінія кіты кожны раз мігруюць на поўнач у сезон цвіцення планктону. Асноўная іх ежа – дробныя рачкі, якія сілкуюцца фітапланктонам. Але так як ацаніць колькасць ежы наўпрост складана, навукоўцы вымераюць канцэнтрацыю пігмента хларафіла а ў акіяне, які неабходны для фотасінтэзу ў клетках фітапланктону.
Даследнікі адсочвалі міграцыю 60 сініх кітоў за 10 гадоў, з 1999 па 2008 гады. Яны хацелі праверыць дзве здагадкі. Альбо кіты кіруюцца даступнасцю бліжэйшых рэсурсаў, і тады яны будуць выбіраць траекторыю міграцыі да блізкіх з вялікай колькасцю ежы. Альбо яны плывуць на памяць і ў гэтым выпадку яны будуць рухацца туды, дзе ў сярэднім бывае больш ежы, і жывёлы гэта запомнілі. Каб пацвердзіць адну з гэтых гіпотэз, аўтары параўноўвалі траекторыю перамяшчэнняў з пікам даступнасці рэсурсаў (якую ацэньвалі па сярэдняй канцэнтрацыі хларафіла а за 10 гадоў). Таксама яны параўноўвалі атрыманыя эмпірычныя дадзеныя з вынікамі сімуляцыі траекторый выпадковых міграцый.
Аказалася, што перамяшчэння сініх кітоў супадалі з сярэднімі пікамі канцэнтрацыі хларафіла за 10 гадоў (P <0,001). Вынікі рэгрэсійнага аналізу паказалі, што час цвіцення фітапланктону і час міграцыі кітоў супадалі утрая лепш, чым час выпадковых міграцый. А аналіз 2,37 тысяч месцаў кармлення кітоў паказаў, што там былі больш высокія сярэднія канцэнтрацыі хларафіла а за 10-гадовы перыяд, чым у 10 тысячах месцаў у сімуляцыі, выбраных выпадковым чынам. «Мы думаем, што сінія кіты выпрацоўваюць маршрут і час міграцыі, якія дазваляюць ім знаходзіцца там, дзе яны хутчэй за ўсё знойдуць шмат ежы. А потым жывёлы ўносяць нязначныя карэкціроўкі ў маршрут і час у залежнасці ад бягучых умоваў », – кажа адзін з суаўтараў Даніэль Паласиос (Daniel Palacios) з Арэгонскага дзяржаўнага інстытута марскіх млекакормячых.
Нядаўна даследчыкі высветлілі, што траваедныя млекакормячыя вучаць адзін аднаго рухацца ўслед за «зялёнай хваляй» у пошуках свежага корму. Гэтая здольнасць перадаецца з папуляцыі да папуляцыі
